Koncert
Antonina Marcinkiewicz
Spadły dźwięki niczym ulewa
słychać cichutkie pobrzękiwanie rynien
świst i szum wiatru
śpiew radosny
płacz żałosny
toczą się z wysokiej góry
i znów wspinają
unoszą nad przepaścią
do obłoków
nurzają się w błękicie nieba
szepcą wołają
głaszczą po twarzy
opływają ciało
rozpościerają mgłę
przed oczami
ZDERZENIE
Antonina Marcinkiewicz
W pogoni za marzeniem
zderzyły się dwa ognie
Pieściły wzajemnie
płonące ciała
Nagle
spadł na nie
lodowaty deszcz realiów
Niczym płomieniste łuny
odpłynęły
Czy zgasły?
Porażka. Humoreska
Antonina Marcinkiewicz
Zaduszki
Antonina Marcinkiewicz
dzisiaj są przy mnie
słyszę ojca
najważniejsze żebyś miała piękne wnętrze
pocieszenia matki
brzydkie kaczątka przeważnie zamieniają
się w piękne łabędzie
z lustra patrzy na mnie
szara maska rzeźbiona dziesiątkami
lat nadziei
może przegapiłam
ale ten Józek z podstawówki
kochał się we mnie bez uwarunkowań
zdziwiona wepchnęłam go w wielką śnieżną zaspę
uśmiecham się do wspomnień
ten bal był dawno
lista obecności coraz krótsza
a teraźniejszość na zwodzonym moście
czekają tam wszyscy
pod drzewem dobra
światełka pamięci i miłości dzisiaj dla Nich
Nad Morzem Śródziemnym w Torrewieja.
Antonina Marcinkiewicz
Promienie słońca
malują na piasku
złote paski
i igrają na moich rzęsach
niczym złoty kurz
wchłaniam błękit morza
i zapach soli
próbuję znależć w sobie
zagubione uczucie harmonii
Statystyczna wdowa
Antonina Marcinkiewicz
Czy państwo wiecie, że statystyczna wdowa na świecie jest kobietą sześćdziesięcioletnią, ładną, zadbaną, lecz nigdy majętną.
Niełatwe jest takiej wdowy życie, bo już na początku wdowieństwa różni ludzie szukają z nią pokrewieństwa. Najpierw rodzina męża z daleka na skubnięcie schedy wdowiej czeka, potem adoratorzy się pojawiają, najpierw tacy, co to jeszcze żony mają, lecz jako chrapacze odseparowani szczęścia szukają u samotnej pani, że to niby pocieszać ją trzeba, potem – młode niebieskie ptaki, przeważnie z krwią błękitną i rodzeni w niedzielę, którzy za wikt i opierunek szczęście dać mogą, czasem i niewiele.
Gardzi takimi statystyczna wdowa i budować swój wizerunek zaczyna od nowa, chodzi do teatru, kina, na kawę, kupuje nowe meble, wyrzuca starą ławę, wyjeżdża czasem na wczasy nad polskie morze, w góry i w lasy, przy tym zaczyna myśleć praktycznie i układa biznes-plan umotywowany filozoficznie: że na przykład pałacyk im bardziej wiekowy, tym drożej kosztuje, że wino im starsze, tym bardziej smakuje, że mądrość i doświadczenie idą z sobą w parze – i rozumowi właściwego partnera poszukiwać każe.
Niełatwo jest znaleźć wolnego, bogatego i jeszcze ze statystyczną wdową do ożenku chętnego. Jeżeli się jeszcze gdzieś taki uchowa, to mu się marzy, że się jeszcze w jego życiu młoda żona zdarzy. I tu należy użyć wiele dyplomacji, aby pozbawić go tych utopijnych racji.
Należy mu wytłumaczyć, na co by wydał pieniądze złożone, gdyby poślubił młodą, niedoświadczoną żonę. Na minispódniczkę, na kusą kurteczkę, na warzywa, owoce czy suróweczkę, na jakieś bikini czy adidasy? Te wydatki na pewno nie uszczuplą kasy, a pieniądze stare kurzem obrastają i politycznie niejasne światło rzucają, a po śmierci wzniecają konflikty rodowe, więc chyba lepiej poślubić mądrą, doświadczoną wdowę, której trzeba kupić: futro z norek, bo do klubu chodzi w każdy wtorek, trzeba jej kupić szeroką, złotą kolię na szyję, bo tylko taka zmarszczki zakryje, trzeba ją wozić do wód w ciepłe kraje, bo stawy ją bolą, gdy rano wstaje, trzeba ją wozić autem po zakupy, bo kręgosłup ją boli od głowy do d… Dnia codziennego w porze gotowania obiadu domowego i dlatego trzeba zatrudnić gosposię, Marię czy Franię, a może Zosię, pieska jej także kupić wypada, bo kto poszczekać ma na sąsiada, dać na perfumy, na kremy, na kocyk.
Będzie więc biegał małżonek od rana do nocy, będzie wydawał pieniądze złożone, ciesząc się, że ma w domu mądrą, doświadczoną żonę.
Monolog. Tramwajowy marketing psychologiczny
Antonina Marcinkiewicz
Wczoraj, tak jak w każdy wtorek tygodnia jechałam tramwajem na Ochotę, na próbę kabaretu do klubu seniora przy ul. Słupeckiej.
Byłam w fatalnym stanie psychofizycznym. Miałam nieprzespaną noc, bo mój młody sąsiad balował do rana przy muzyce dyskotekowej, łzawiły mi oczy, bolały dwa ostatnie żywe zęb, a szarość mojej twarzy oznajmiała, że dopadł mnie tzw. marazm cywilizacyjny.
No bo i w zyciu osobistym też mi się ostatnio nie szczęściło. Moj anons matrymonialny na portalu internetowym skomentował jakiś
młodzieniec słowami: „Kicia, nie te czasy i nie te metody”, a na mój anons matrymonialny w ”Gazecie lokalnej” odpowiedział tylko jeden
80-latek, który poszukiwał kobiety z mieszkaniem, bo małżonka wyrzuciła go z domu za imptencję.
Mój los pies na ogonie niósł, pomyslałam. Psycholog mi potrzebny albo juz tylko kółko różancowe przy Kościele parafialnym.
I nagle wyskoczyłam w górę całym swoim ciałem, bo nad moim uchem rozległ się donośny głos mężczyzny, który rozpoczął rozmowę przez telefon komórkowy ze swoją Helcią.
Hela! Hela! – krzyczał – Czy ty wiesz, że dzisiaj upływa termin wpłaty na moje konto, 2,5 tys. złotych. Słuchaj kochana, miłość miłością ale umowy należy dotrzymywać. Wiesz przecież, że od tego zależy nasz konkubinat. Nie kombinuj i nie zwlekaj bo w tajemnicy Ci zdradzę, że konkurencja, działa. Ta Zuzka z 12. piętra już kilka razy zaczepiała mnie w windzie, nie ukrywając, że gotowa jest wpłacać 3 tys. zł. co miesiąc na moje konto, żebym miał na drobne wydatki.
Zupełnie zapomniałam o swoich kłopotach, tylko z otwartą ze zdziwienia buzią odwróciłam się w stronę męzczyzny i zaczęłam się mu przyglądać. Rudy, łysawy, oczka malutkie, cera ziemista, zęby do uzupełnienia, ubranko liche i do tego nieświeże. Casanowa z bożej łaski – pomyślałam. Lowelas od siedmiu boleści.
Ale… Nagle coś zaświtało w moim mózgu, facet ma konto w banku, kobiety chcą go utrzymywać, czyli nie jest głupi, jest dobrym metodykiem, ba, jest świetnym marketingowcem i ”Ty kicia możesz się czegoś od niego nauczyć” – pomyślałam z odrobiną szacunku nawet.
I już wiedziałam. Po powrocie do domu usiadłam przy komputerze i na swoim randkowym profilu internetowym poczyniłam poważne zmiany. Wykasowałam całkowicie zdanie, że poszukuję bogatego, przystojnego i kulturalnego, a dużą czcionką napisałam że, zamożna, niezależna i atrakcyjna, i tu wskanowałam zdjęcie sprzed lat 15., gotowa jest wypłacać swojemu partnerowi 1500 zł, na początek, na jego osobiste wydatki.
Ostatecznie mój śp. małżonek całe życie odkładał na czarną godzinę, może czas najwyższy zacząć wydawać te pieniądze.
A swoją drogą – pomyślałam – dzięki telefonii komórkowej tramwaj stał się jakby nowoczesną szkołą marketingu psychologicznego.
Życie moje
Antonina Marcinkiewicz
z troski szalik tkam
owijam się nim szczelnie
uschnięte kwiaty marzeń
już nie pachną łąką
wyciągam ręce
jak rozbitek
na widok
przelatującego samolotu
***
kolekcjonuję marzenia
wypełniam nimi
pustostan mego domu
mają kształt góry
na szczycie której
panoszą się złudzenia
szkoda że rozwieje je
najbliższy odcinek emerytury
„Wczasowe perypetie”
(Monolog – humoreska)
Antonina Marcinkiewicz
Czas wakacji, więc wypada podsumować swoją kasę i zakrzyknąć z głębi duszy: morze albo góry nasze! Rekreacja, wypoczynek, odchudzanie, sport, zabawa i nadzieja rozświetlona blaskiem towarzystwa w pubach.
Dwie spotkały się na wczasach. Jola lubi tańczyć, hasać, śmiać się i żartować, ba, czasami poflirtować. W oczach ma zalotne błyski, typ z niej widać towarzyski. Nie ocenia, nie plotkuje, odmienne poglądy szanuje, nie chwali się, nie narzeka, urodę jej widać z daleka, chciałoby się z nią przebywać, spacerować, dyskutować, pierwszą damą ją mianować.
Druga to jest pani Hania, okaz z innego wydania; zasadnicza i złośliwa, ba, czasami uszczypliwa. Drażni ją pogoda Joli, ona poważne dyskusje woli, krytykuje wciąż, nie słucha, kompleksy jej sterczą z ucha, lecz ona siebie nie widzi, ona z pani Joli szydzi. O mężu swym opowiada, jaki to wspaniały mąż, jak ona go kocha wciąż. Ona to kobieta prawa i w głowie jej nie zabawa, bo zabawa to rozpusta, bawi się kobieta pusta, która lekko się prowadzi, wódkę pije, męża zdradzi i Jola jej się taką widzi.
A pogoda figle płata, deszcz zacina dobę całą, czas jak żółw stary się wlecze. Nuda – skryty ludożerca, zżera ciała wciąż gotowe, bez względu na status prawny i walory nietypowe.
Dnia pewnego deszczowego na herbatkę do tych pań przyszedł z ciastem i szampanem jeden też znudzony pan. Zwykły człowiek, z dobrą twarzą, o jakiej kobiety marzą, gdy je życie nie rozpieszcza. Coś miał z księdza, coś miał z wieszcza, w karty grać zachęcał panie, no i było wielkie granie. Pan rozdawał i przebijał, robił drinki i popijał, jednym słowem urok siał, zaglądając w oczy dam.
Jola świetnie się bawiła, nawet z panem zatańczyła, zaśpiewała, uśmiechała, komplementy odbierała z wdziękiem, mądrze, urokliwie, pan przyglądał się wnikliwie, coraz czulej, coraz tkliwej, chyba trochę się zalecał. W zachowaniu drugiej pani, tej krytycznej damy Hani, nastąpiła dziwna zmiana; płoniła się pod wzrokiem pana, piła kawę, piła drinki, tylko z panem tańczyć chciała, o mężu nie wspominała, telefon swój wyłączyła, dla pana była przemiła, wyraźnie kokietowała.
Nocą pani Jola śpi, pochrapuje, o czymś śni. Hania płacze rozżalona, już nie jest z niej dobra żona. Ona przyszłość wiąże z panem, ona Joli znieść nie może, bo rywalkę w Joli widzi, jest po prostu zakochana i rozkochać pragnie pana.
Ale wczasy się skończyły. Pan pożegnał obie panie i odjechał autobusem, by z rodziną zjeść śniadanie. Jolę zabrał mąż troskliwy, ucałował, był szczęśliwy, że do domu wraca zdrowa. Tylko biedna pani Hania chce zatrzymać czasu bieg, nie chce wracać już do męża, życie jej straciło sens.
Morał sam się tu nasuwa; pierwsze wczasy, miły pan i rozgrzeje się serduszko najbardziej zgorzkniałych dam. Na nic śluby, zarzekania, zakocha się nawet Hania.
Rekreacja, sport, zabawa, odeszły na dalszy plan, a dokonał takiej zmiany jeden człowiek, zwykły, też znudzony pan.
