Uśpione marzenia
Grażyna Perlińska
gdzieś wysoko – ponad tęczą
śpią marzenia
pod puchatą chmur kołderką
kiedyś błyskawica zbudzi je ze snu…
burza z piorunami
– surowe piękno przyrody
zachwyci marzyciela
a potem – znów tęcza,
słońce i radość w sercu…
melodię deszczu
wiatr odda morzu,
wrócą z falami do Ciebie…
STAROŚĆ
Kazimierz Surzyn
Widzi coraz gorzej
usta gubią słowa
cierpi okropnie głowa
i jak wulkan chce wylać
rozgrzaną lawę z czoła
Nie lubi tego fotela
przeraża ją cisza ścian
i pozy zmienności na twarzy
raz sięga nieba
a raz jest w najgłębszej szczelinie
Przechadza się z okna w okno
patrzy jak mknie
zegar lat
szuka przyjaznej dłoni
co zagłuszy samotność
Serce zapomina o biciu
traci oddech na schodach
zagubiona w pajęczynie
utkanej ze zmarszczek
aż milcząco leży
spętana chorobą końca
Polska Niepodległa
Maciej Jackiewicz
Powracam myślą w te czasy
jak co roku w porze jesieni
kłosy zbóż znów latem
jak ze złota się złocą
na tych polach
gdzie ziarno się urodzi
gwiazdy srebrzą się cichą
już spokojną nocą
bo przecież i słońce
radosne też wschodzi
kiedy dzień co każde rano
budzi się od nowa
i jak ogień płonie
gdy zachodzi czerwienią
orzeł rozpostarł skrzydła
już leci w stronę nieba
to rocznica jest polska
nasza listopadowa
raduje się bardzo serce
poety natchnione
bo krwawiło tyle razy
aż pozostały blizny
na stole pachnie znowu
bochen chleba
zasnęli tylko snem
wiecznym nasi bohaterowie
pochowani w grobach
u matki ojczyzny
historia dzisiaj ich oceni
i za nich wszystko opowie
Bóg w święty dzwon w dzień
oznaczony uderzy
dziękczynienia hymn
dzisiaj za to śpiewamy
nowe obrazy poświęcimy
w rzeźbione misternie ramy
za wiekowe ziemie
które wróciły do Macierzy
i na zawsze tu pozostaną
gdzie polskie powstało plemię
Listopadowa aura
Helena Szymko
Nadeszła jesień smętna i szara –
mglistą powłoką spowiła pola
w bezbarwnej szacie snuje się po szuwarach
omijając mętne wody jeziora
dżdżystym deszczem skropiła ziemię
wszystko wokół w tej mgle zamarło
pozostało tylko po złotej jesieni
błyszczące deszczem – szare ziemi zwierciadło
z rozwianym włosem po mokradłach się błąka
snuje lasami polanami
niszcząc utkaną sieć pająka
zaczepioną między drzewami
ogrody urok swój już straciły
kwiaty powiędły pobladły z zimna
wianki dzikiego wina –
czerwienią mury ozdobiły
szepczące liście – wiatr rozwiewa
cała przyroda woń zagubiła –
barwy zniknęły z krajobrazu
w oddali słychać smętną wiatru pieśń
tylko jarzębiny w czerwonych koralach
upiększają ten mglisty krajobraz –
zimnych listopadowych dni
Bez gniewu
Marian Jedlecki
Cierpienia rozdeptanych miłości
bez korzyści łez bez kolorów
o nic nie pytają wyzute z pozorów
one smutne złotej klatki
smutne jak wolność
to taka pora jak noc pełna sadzy
ze ślepych nie wypada wypędzać z domu
bo mocni żyją dłużej słabi mądrzejsi
gdy król stoi nagi
westchnienia grymasy gniją złorzeczenia
w ustach niemych i oczach spokorniałych
nie tykaj mojej dłoni wszystko w niej płomieniem
ukryj w kieszeniach nie gniewaj się
bo nic się nie stało
złóż tam zapach dodaj swoje imię
a ja znak twój rozpoznam
więc przyjdź znów uległa
aby zapomnieć
żeby wszystko rozpocząć od nowa
Listopadowe smutki
Helena Szymko
Zasłuchani w starą melodię –
z lampką czerwonego wina
jak ze scenerii starego kina
ogień skrami sypie złoci się i mieni
tak miło przy kominku
gdy na dworze zimno i słota
droga do wiosny daleka
za wiosną męczy tęsknota
wieczory się dłużą dzień coraz krótszy
jesienne dni nostalgią nużą
za oknem – listopadowe smutki
Zakochana
Marian Jedlecki
Ona stanęła nade mną
w źrenicach obłęd
jej włosy weszły w moje myśli
ona ma kształt dłoni
piersi kolor moich oczu
zatracają się w moim wezbranym cieniu
jak kamień pochłonięty sobą
on oczy ma otwarte
nigdy nie daje zasnąć
od pełnych wzgórz w jej pełnym blasku
wyparowują całe słońca
a ja muszę śmiać się i płakać
mówić –
nie mając nic do powiedzenia
jak sekwencja myśli pozbawiona czasu
żenada w powtarzalności
Sprzeczność
Sylwia Błeńska
Sprzeczność
za oknem zastygłe bazyliszki
pochylone postury
nad wodnymi lustrami
i los w serce szpile
czas nieprzychylny
pogłębia stan zobojętnienia
w jesiennym bycie
chłodno
a wokół złota kopce
Sylwia Błeńska 4.11.2019
DŁUGOPOLSKA BALLADA
Maciej Jackiewicz
z cyklu Reminiscencje
Na głowie
coraz większa łysina
zniknęły nawet zakola
znów ciągnie ta kraina
gna serce do Długopola
gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione
A gdy wyruszę na tamtejsze liczne szlaki
przywitam się z krajobrazem
kwiaty będą drogowskazem
dalszą drogę wskażą jak zawsze ptaki
gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione
Bo serce rwie do Długopola już nie tak młode
nie zawsze chce się ruszać z pieleszy
aż chciałoby się choć raz tu zgrzeszyć
a potem szybko Bogu podać rękę na zgodę
gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione
Tutaj nawet tunel jest cały jak łąki zielony
przybywam jak żaglowiec do kei
a wszystko zielone jak w nadziei
dlatego wciąż nawiedzam te znajome strony
gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione
Kiedy już zima zimną bielą wszystko pokryje
na kołek plecak z kubkiem wrzucę
pomarzę znów kiedy tam powrócę
powspominam Długopole które w sercu żyje
gdzie pola wiecznie zielone
i domy w trawie utopione
Pięć arów i miedza
Antonina Marcinkiewicz
braterska miłość
zastygła w milczeniu
obudowali się pancerzem
wrogości i samotności
żal pielęgnowany przez 35 lat
kurczy się z każdym krokiem
zbliżającym ku mogile brata
w pamięci chaos
pochyla się ku głosom
tamtej kłótni
odurza obrazami
wspólnego dzieciństwa
i wyciąga dłonie ku pojednaniu
koślawymi palcami
zapala światełko znicza
szloch skrywanej rozpaczy
przeszywa ciało
wyzwala z uścisku gniewu
prosi o wybaczenie
dookoła
pod kamiennymi płytami
ślady przeszłości
Nie ma winy ni mojej, ni twojej,
że zaczęło się nagle niemrawo,
nie możemy już dalej we dwoje,
ty na lewo, ja pójdę na prawo…
Nie ma winy i niech tak zostanie,
czasem droga rozchodzi się nagle,
szkoda czasu na życie zbyt tanie,
wiatr pomyślny, czekają dwa żagle…
Zarażeni rozstania chorobą,
nie możemy już dalej we dwoje,
Siedem słów ja zabiorę ze sobą
„nie ma winy ni mojej, ni twojej”.
Tekst: Wanda Dusia Stańczak
Muzyka: Janusz Strugała
Taniec: Nadia Danuta Malicka
Wino (z cyklu Morskie Opowieści)
Marian Jedlecki
Któregoś dnia na morzu niepojętym
w którym teraz niepomnę
uczciłem pamięć tych co na morzu
słodkim winem kroplami kilkoma
roniąc fale
któż to twojej zguby chciał czerwone wino?
czy to jakiś przymus na mnie skinął?
czy też w udręce tęsknoty i serca
myśląc o krwi ulałem wino?
jego rubin zwykły mignął błyskiem
przybrał kolor szmaragdowej fali – i zginął
zwał wody rozochocony pianę kłębił
w słonym ferworze tańca
dziwnym kształtem prysną w oczy
a ja dalej czytałem samotność
moje wierne oczekiwanie
Uniesienia (z cyklu Kanony)
Marian Jedlecki
Myślałem o rzeczach nieoczywistych
idąc razem krętą myślą
ze splecionymi w uścisku palcami
gdzie obrączki planowały zdrady
szliśmy jakby para kochanków
jednak w samotności udając wzniosłość
czarodziejskim dzieląc się owocem chuci
w tym życzliwym księżycu szalonym
co zlepił obce sobie cała smugą zalotności
potem umarliśmy w ruchu na wieczność
gdzieś daleko w słodkiej smudze uniesienia
w świetlistym bezkresie ponoć siebie odnaleźliśmy
w milczeniach mój drogi przyjacielu w milczeniach
wiec nie o mnie się lękaj ja milczę
kiedy na sobie oplatamy ramiona
umiem być sam nawet przy tobie
i ten ciemny na niebie wiatr
bo ja tu i teraz szukam tylko spokoju
Listopad II
Maciej Jackiewicz
Uderzył deszcz w twarz chłodem
i kroplami stuka o bruk złowrogo
pierwsze kałuże skute cienkim lodem
trawy podnieść się już nie mogą
klucz dzikich gęsi na niebie się oddala
gęsta mgła widok na horyzont odbiera
bladym światłem ulicznych latarni
srebrzy się tylko szary efekt Tyndalla
giniemy w zmroku niczym niezdarni
kiedy maluje wszystko jeszcze dookoła
czas powoli od nowa szybko przemija
choć tylko on jeden nigdy nie umiera
w ponury nostalgiczny ten sam deseń
cicho szeleszczą suche liście w alejach
smutno ciemno i monotonnie pada
na odrobinę ciepła odchodzi nadzieja
w kalendarzu i ta kartka z listopada
wkrótce przepadnie na rok jak niczyja
kończy się barwna złota polska jesień
zimny wiatr wszystkie sny nam odbiera
za chwilę śnieżnego brata przywoła
ZADUSZKI
Kazimierz Surzyn
Nad płytą zimną wierzba zapłakała
i bliskim twarze z bólu posmutniały
ale śmierć to nie tylko grobowa deska
lecz także nowy początek wspaniały
Zmarłym dzisiaj niczego nie potrzeba
oprócz modlitwy i świecy płomienia
życie ich w nas kwitnie wspomnieniem
choć czas huragan wszystko zmienia
My wszyscy idźmy przez życie pięknie
niosąc nieustannie światło życzliwości
ci pewnie będą żyć w niebie wiecznie
którzy tutaj gasną cichutko w miłości
Śmierć
Helena Szymko
Śmierć – z czułością tuli
swoje ofiary
pocałunkiem piołunu
pieczętuje sine usta
w czerń przyodziana
tajemnica wiecznego mroku
wciąż zbiera żniwo
wiodąc – ku przeznaczeniu
Dyniowe ciasto
GrażynaPerlińska-Siuda
jesiennym popołudniem
zaprosiłaś mnie na herbatę
słonecznie i ciepło,
jak na tę porę roku…
zadźwięczały ozdobne filiżanki
i pojawił się on
– ten figlarny błysk
w Twoich oczach…
po chwili na stole – ono
pachnące jesienią,
rumiane i piękne,
rozpływające się w ustach
– ciasto dyniowe
a „na wynos”
para góralskich skarpetek…
wszystko robione z sercem.
Listopadowa refleksja
Maciej Jackiewicz
Żeby nasze serca nie były nigdy zimne
jak te ciężkie płyty wykute z granitu
żeby choć trochę nasze tu życie dziwne
przypominało o raju utkanym z błękitu
żeby miłością przepełnione były słowa
nasze życzenia myśli i czyny
zanim czarna ziemia tutaj nas pochowa
bądźmy chociaż dobrzy dla siebie
przecież z jednej rodziny
jesteśmy po Słowie
kiedyś nadejdzie ten czas
wstaną potępieni i zbawieni
wciąż czekają aniołowie
wszyscy święci
może czekają też na ciebie
wniebowzięci
nikt „nie zna dnia ani godziny”
Ptaki
Grażyna Perlińska
widziałam ptaki,
leciały kluczem
nagle czarnym sercem
osiadły na polu
pełnym złotych liści
jakby chwilę myślały,
którędy dalej?
błękit zaciągnięty szarą chmurą
wiatr zaszeleścił jesiennie
kątem oka dostrzegłam
– odleciały…
w przeciwnym kierunku…
deszcz zmył resztki kurzu
i posprzątał…
ZMARŁYM I ŻYJĄCYM
Kazimierz Surzyn
Z ust stojących nad mogiłami
modlitwy płyną jak najciszej
Przy świecy płomieniu wspominamy
ostatni dzień z bliskimi i płaczemy
W głębokiej zadumie nagich drzew
posmutniałych alejek cmentarnych
prosimy Boże zabierz dusze do Siebie
tam gdzie niczego nikomu nie braknie
Zmarli są teraz po tamtej stronie
my z nadzieją czekamy na spotkanie
I jeszcze z zapałem idziemy
przebudowując wartości od nowa
nie jest wcale tak źle z nami
kto grymasi nic na to nie poradzę
Drodzy moi kochani przyjaciele
jest szczery uśmiech na twarzy
wzajemna miłość ukochanych
dobro również gości w sercach
i droga choć pod górę – prowadzi
na ogrody wyświęcone fartem
Wystarczy aby się nam chciało
to wszystko w sobie odnaleźć
